Karaköy’le Eminönü’nü birbirine bağlayan ilk köprü 1836’da hizmete girdi. Hayratiye Köprüsü adı verilen bu geçiş hattı sallar üzerine, ahşap malzemeden imal edilmişti. İstanbul’da atlı binek arabalarının yaygınlaşması ve iki yaka arasındaki alışverişin artmasından sonra eski ahşap köprü bu gelişmenin yükünü taşıyamaz oldu. Bunun üzerine 1845’te dubalı yeni bir köprü inşa edildi. Üst kısmı ahşap olan bu köprü de İstanbul’un yükünü kaldıramayınca 1863’te yeni bir proje yapıldı. Altından küçük boy deniz araçlarının geçebileceği beş metre yükseklikte geçiş gözlerinin olduğu bu köprü İstanbul’u biraz olsun rahatlattı. Daha sonra defalarca elden geçirilen bu köprü 20. yüzyılın başında iş göremez hale geldi.
Çok sayıda yabancı firma, yeni bir köprü için Babıali’ye proje ve teklif verdi. Sonunda MAN şirketinin teklifi uygun bulundu ve 14 Ekim 1909’da bir anlaşma imzalandı. Üzerindeki tramvay hattıyla birlikte toplam maliyeti 237 bin altın liraya malolan bu köprünün yerine yerleşmesiyle eski köprünün sökülme işlemleri birlikte yürütüldü. Dolayısıyla İstanbul mağdur edilmedi. Tramvay hatlı köprü tastamam iki yılda bitirildi ve büyük bir törenle hizmete açıldı. 1912’de açılan köprü 80 yıl boyunca İstanbul’un yükünü taşıdı. 16 Mayıs 1992’de nedeni bilinmeyen bir yangınla kül olan ve bir kısmı Haliç’in sularına gömülen eski zaman köprüsü devre dışı kaldı. Ama bu sırada, eski köprünün hemen bitişiğinde yeni Galata Köprüsü’nün yapımı sürüyordu.
